Սոցիոլոգիայի դիտակետից

Հանդուրժե՞նք, թե ոչ

< INITIATIVE TO CREATE CIVIL SOCIETY. THIS IS THE RARE TIME THAT I'M PROUD FOR BEING TURK'' (<<Մենք ներողություն ենք խդրում ցեղասպանության համար, որպես քաղաքակացիական հասարակություն կառուցմանն ուղղված նախաձեռնություն>>)>>-գրել է մի թուրք աղջիկ:

Վերջինիս հետևած պատասխանը հայ երիտասարդի կողմից հետևյալն էր. << ԵՍ նույնպես հպարտ եմ ունենալու այսպիսի թուրք ընկեր: Կարոտում եմ քեզ շատ>>:

Սա մի հատված է “facebook” հայտնի սոցիալական ցանցում հանդիպած խոսակցություններից:

Սոցիալական ցանցերում հայ <>-ների շրջանում օր օրի ավելացող թուրք <>-ների քանակը խոսում է այն մասին, որ հայ-թուրքական հարաբերություններում գոնե ոչ ֆորմալ մակարդակում կա հանդուրժողականություն և պատմական անցյալին ու ներկային նոր գնահատակններ տալու փորձ : Թուրք ընկերներ ունենալու, ջերմ երկխոսություն նրանց հետ ծավալելու հանգամանքը, բնականաբար, տարբեր կերպ կարող է մեկնաբանվել. մեկի համար դա <<պատմական անցյալն ուրանալու վառ օրինակ է>> , մյուսի համար` <<քաղաքակիրթ աշխարհին ինտեգրվելու փորձ>>, մեկ ուրիշը կմեկնաբանի որպես <<անխուսափելի ու բնականոն գործընթաց>>:

Պետք է նշել, որ սա մեկն է այն երկխոսություններից, որ սովորաբար ծավալվում է երիտասարդների շրջանում մշակութային երկխոսությանն ուղված միազագային ծրագրերին մասնկացելու արդյունքում:

Իհարկե, այսպիսի ծրագրերին մասնակցողների քանակը մեծ չէ, և վերոնշյալով պետք չէ կարծիք կազմել հայ և թուրք երիտասարդների միջև առկա կատարյալ հանդուրժողականության և թուրքերի անսհաման բարության մասին: Հայ երիտասարդների շրջանում թուրքերի նկատմամբ հանդուրժողականության հիմնախնդրիը այն թեմաներից է , որ ամեն անգամ թեժ քննարկումների տեղիք է տալիս: Հենց այս թեմային էլ ուղղված էր <<Սարգիս Տխրունի>> ուսանողական-երիտասարդական միության նախաձեռնած սոցիոլոգիական հետազոտությունը:

Անցկացված ինտերնետային հարցման միջոցով փորձեցինք պարզել հայ երիտասարդության հանդուրժողականության աստիճանը ազգությամբ թուրքերի նկատմամբ: Հետազոտությանը մասնակցած 120 հարցվողները պատասխանել էին այն հարցին, թե ինչպիսի հարաբերությունների են պատրաստ թուքերի հետ .

· Ամուսնական փոխհարաբերություններին

· Անձնական ընկերությանը

· Հարևաններ լինելուն

· Գործընկերներ աշխատավայրում լինելուն

· Միևնույն քաղաքի, գյուղի, կամ թաղամասի բնակիչներ լինելուն

· Միևնույն երկրի քաղաքացիներ լինելուն

· Տարբեր երկրների քաղաքացիներ լինելուն

Հարցման արդյունքները սպասվածի պես չէին խոսում հանդուրժողականության բարձր մակարդակի մասին հայ երիտասարդության շրջանում: Իհարկե, պատկերը հակադրվում է սոցիալական ցանցերում հանդիպող առանձին դեպքերից ստացվող տպավորությանը. հայ երիտասարդության ճնշող մեծամասնությունը պատրաստ չէ թուրքերի հետ անձնական ընկերական փոխհարաբերություններին:

Դե իսկ առավել մտերմիկ հարաբերությունների մասին, ինչպիսին է, ասենք, ամուսնությունը, խոսելն ավելորդ է: Հարցվածների ընդամենը 7%-ն է պատրաստ ամուսնական հարաբերություններին թուրքերի հետ: Պետք է նշել նաև, որ քիչ չէին հարցվողները, ովքեր նշում էին, որ դեմ են ցանկացած տիպի հարաբերություններին`նույնիսկ տարբեր երկրների քաղաքացիներ լինելու(14 %): Հարցվողների մի մասը(73 %) ընդունում էր գործընկերային և ավելի թույլ կապեր( օրինակ` միևնույն քաղաքի, գյուղի կամ թաղամասի բնակիչներ լինելը, երկրի քաղաքացիներ լինելը): Մնացած 9 % համաձայն էին անձնական ընկերական հարբերություններին մեր հարևանների հետ: Այս հիմնախնդրի շրջանակներում մեր սերնդակիցների հայրենասիրական ոգին ցայտուն արտահայտվեց:

Նշենք նաև, որ պատկերը գուցե շրջադարձային լիներ, եթե չլիներ թուրքական ժխտողական քաղաքականությունը, և երկու ժողովուրդների ընդհանուր պատմությունը սթափ գնահատող թուրք աղջկա կերպարը օրինակ լիներ աղվեսային դիվանագիտություն վարող թուրք երեսփոխանների համար։

<<Ես կընդունեմ փոխարաբերություններ այն թուրքի հետ, որն ընդունում է հայոց ցեղասպանությունը, չի մերժում հայկական ինքնությունը և չի խոչընդոտում անկախ, ազատ և միացյալ Հայաստանի ստեղծմանը>>,- սա մեկն է այն կարծիքներից, որ խոսում է վերը նշվածի մասին:

Այսպիսով, սենսացիոն արդյունքներ չհայատնաբերած մեր հետազոտությունը ևս մեկ անգամ փաստեց Հրանտ Դինքի ամենհայտնի գրքերից մեկի վերնագրի դիպուկ ընտրությունը` <<Երկու մոտ ժողովուրդ, երկու հեռու հարևան>>:

Նյութը պատրաստոցին` Ափյան Աննան և Գալստյան Նարեն